اما اشک ها لکه های خون را پاک نمی کند...

ماه خونین من...

بغض ها می ترکنند...و دست ها می لرزنند...

سیاه پوش شده ایم...

آسمان مشکی به تن کرده است...ستاره ها بغض آلودنند...

ابر ها می گریند و می گریند و می گریند...

باران مرهم زخم های ماه نیست...

زخم ها را می شوید و قطرات خونین را به خاک می سپارد...

اما زخم ها دردناک تر از این حرفاست...!

همیشه تازه خواهند ماند...

خاک یخ زده است...سرد سرد...

دردم سوز هوای پاییز نیست...

دردم بغض تسلیم شده ام نیست...گونه های خیسم نیست...

سیاه پوشت می مانم...

سینه ام از مظلومیتت می سوزد...

سیاه پوشت می مانم...

ما را ببخش که حالا...حالا که دیگر تشنه نیستی اقیانوس ها را پیشکشت می کنیم...

کدامین قطره کودکت را سیراب خواهد کرد ؟...

کدامین اشک مرهمت خواهد بود ؟...

سیاه پوشت می مانم...

بمیرم برای لب های ترک خورده ات...

بمیرم برای ماه خونین ات...

نظرات شما عزیزان:

آقای خاص

ساعت9:44---3 آبان 1394

[وب سایت]

هر سال دل نچسب تر میشه... اون آدمای قدیم دیگه نیستن...
پاسخ: :)

Reza

ساعت17:12---30 مهر 1394

[وب سایت] - [ایمیل]

برادری به تعداد نیست ، به وفاداری است؛

یوسف یازده برادر داشت وحسین (ع ) تنها عباس را ...

پاسخ:بله درسته

Reza

ساعت17:10---30 مهر 1394

[وب سایت] - [ایمیل]

فوق العاده تاثیر گذار بود

پاسخ:ممنونم

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: